Carillon

De stilte in het dorp maakt voorzichtig plaats voor het normale, hectische leven. Mensen komen terug van vakantie of uit hun donker gemaakte huizen, nu de ergste hitte eindelijk voorbij lijkt. Ook onze vrije tijd zit erop, een stralender kampeerdebuut hadden we ons niet kunnen wensen. Schoolboeken worden bezorgd, agenda’s met frisse tegenzin opengeslagen en wasjes gedraaid. Regen valt, met bakken uit de hemel. We zijn weer terug. En Nederland ook!

Het is niet alleen het weer dat zich heeft aangepast, zelfs het carillon van de kerktoren speelt een andere melodie. Meestal herkennen we die meteen, maar nu? Geen idee. Ik doe navraag, bij de dorpsbeiaardier, Gideon Bodden. Gideon is aangenaam verrast door mijn nieuwsgierigheid. ‘Het carillon is voor het volk, dus kies ik muziek die voor velen te herkennen is. Maar niet meteen, het mag best even duren voordat mensen het door hebben. Zo gaat het deuntje niet vervelen, zeker ook omdat het drie maanden lang op elk uur te horen is.’ Hij verklapt dat de muziek op het hele uur een parodie is op Andre van Duin’s: ‘Als de zon schijnt’. Overduidelijk. Je gaat het pas horen als je het door hebt.

Goed gekozen ook voor deze zonnige zomer, was het misschien toch een vooruitziende blik van de beiaardier tijdens deze compositie? Buienradar geeft voor de komende dagen een aangepaste melodie. Want we krijgen ander weer. Intussen neurie ik vrolijk mee met André, met of zonder paraplu. Want oké, het was heet, veel te heet. Maar wat is het leven fijn als de zon schijnt.