Roovertsedijk

‘Tweede verharde weg links’, zo wijst een oude dorpsgenoot van me nog vaak de weg aan verdwaalde passanten. Hij heeft de aanleg van de meeste straten meegemaakt en kan moeilijk wennen aan de verdwijning van het karrenspoor. Soms door landje pik van boeren die brutaal wat extra baantjes maïs inzaaien. Of door Brabantse periferie-gemeentes die Belgen graag naar de Nederlandse middenstand zien komen via nieuw aan te leggen asfalt of klinkers. Zo breekt de gemeente Hilvarenbeek al jaren het hoofd over de verharding van de Roovertsedijk, een zandpad door de bossen die het dorp verbindt met België.

Maar liefst twaalf burgers deden vorige week hun zegje, tijdens een informatieronde in de Beekse raadszaal.

Daarbij sprak het grootste deel namens de eekhoorn, nachtzwaluw en eiken boom die bedreigd zouden worden door de plannen. ‘Laat dit cultureel historisch natuurgebied met rust’, was menigmaal de slotconclusie van de insprekers.

‘Er mag geen vrachtverkeer door en de maximumsnelheid wordt dertig kilometer per uur’, probeerde de wethouder de overvolle publieke tribune gerust te stellen. De Zalando-man in zijn besteltruck, via de digitale snelweg gestuurd, zal een ander hazenpad moeten kiezen.

Waar in de steden politieke ruzies ontstaan over de toenemende leegstand van winkelpanden, en het op Europees niveau leidt tot een verharde discussie over het sluiten van landsgrenzen, verwacht de Beekse gemeente dat het rijen dik aansluiten wordt met Belgen in de Hilvarenbeekse Heerlyckheit. Amai!

Waarbij het zomaar zou kunnen dat de zuinige Nederlander in eigen dorp schittert door afwezigheid omdat hij de grens oversteekt om goedkoop te tanken, sigaretten in te slaan en een frietje te eten.

(foto: Google Streetview)