Onmisbaar

Het is maandag, Tweede Kerstdag.
Ik drink koffie bij onze bejaarde moeder. In stilte, want ze kijkt naar de Eucharistieviering van de plaatselijke parochie op de kabeltelevisie.
Ze is al een paar dagen niet fit, en brengt deze dagen het liefst in haar eigen aanleunwoning door met niet al te veel bezoek.
Zonder mis is het geen kerst voor haar, en dankzij een directe verbinding kan dat vanuit haar luie stoel. Het comfort kan wat mij betreft niet groot genoeg zijn, dus ik besluit iets lekkers te halen bij de koffie. Eucharistie vieren nieuwe stijl.
De supermarkten zijn open. Net als op Eerste Kerstdag. Voor een torenhoge omzet hoeven ze het niet te doen, voor de concurrent wel. De grootgrutters gunnen elkaar, noch hun medewerkers, een vrije dag.
Een slagroomtaartje rijker wandel ik terug. Terwijl ik mijn jas uitdoe in de hal hoor ik dat de mis nog bezig is. Het Beekse koor zingt in het Latijn. Ik weet bij god niet waar het over gaat, al zijn de teksten en melodie aangenaam vertrouwd.
Ik zet de koffie aan, en werk intussen de in ma’s ogen torenhoge strijk weg. Twee zakdoeken, een keukenschort en een nachthemd. Het kleine stapeltje straalt in meerdere opzichten ouderdom uit.
De koffie is klaar, ik snijd het gebak aan en plof naast ons moeder neer.
De camera gunt ons een blik in de kerk, onopvallend omkijken is nu niet nodig. Terwijl wij alle bekenden opnoemen die we in de banken zien zitten, noemt pastor Remmers de intenties. Wij zijn eerder klaar met ons rijtje dan hij.
Tweede Kerstdag. Niet voor iedereen een dag met culinaire hoogstandjes en volle huiskamers met familie. Voor sommigen kabbelt zo’n dag in alle rust voort. Met lokale televisie als onmisbare partner.