Schaamte

De schaamte voorbij. Zo begon Griet op de Beeck haar verhaal vorige woensdagavond in Tilburg. Ik had één van de 300 tickets voor de lezing van deze populaire Turnhoutse schrijver te pakken. De ruime boekhandel bleek te klein, dus werden de stoelen uitgeklapt in de aangrenzende, overdekte winkelpassage. Van passeren was daar toch geen sprake meer, zo laat na sluitingstijd.
In extase luisterde ik naar deze vrouw, die verbaal even sterk bleek als op papier.
Over de onvoorwaardelijke liefde van een kind voor ouders, over haar rotsvaste overtuiging in de maakbaarheid van de mens, én: over hoe ze zich wist te bevrijden van haar schaamte.
De schaamte voorbij, als dat toch eens voor mij mogelijk was. Zonder gêne te kunnen schrijven en me niet te veel aantrekken van wat de ander daar van denkt. Ze gaf me nieuwe inzichten, nieuwe moed om af te rekenen met wat me in mijn kindertijd werd aangeleerd. Iets waar de vloggende boefjes zich niet door laten hinderen.
Ik keek opzij en zag een schoonmaker, een joch nog, in één van de gesloten winkels die werd klaargestoomd voor de volgende dag.
Met arbeidsvitamine via zijn koptelefoon en zijn blik omlaag bewoog hij zich ritmisch wissend door het verlaten pand, zich totaal niet bewust van de menigte in de ruimte naast hem. Griet onderbrak haar lezing voor dit spontane stukje theater. De interieurverzorger kwam steeds dichterbij, tot hij opkijkend totaal onverwacht oog in oog stond met 300 vrouwen (en een enkele man), die hem vertederd aankeken.
Met rode konen richtte hij zijn hoofd terug naar de grond en veegde zichzelf, inclusief het verzamelde vieze hoopje, onzichtbaar ver naar achteren, de winkel in. De schaamte niet voorbij zijn, kan ook aandoenlijk zijn.