Zwartboek

Het was al een tijd geleden dat ik met de trein op pad ging. Vanuit de Brabantse Kempen, waar het nergens spoort, laat ik me door mijn lief naar Tilburg Centraal brengen voor een cursusdag in de Randstad.

Met mijn papieren krant en thermoskan val ik op, tussen het hippe volk met nieuwsapps en Starbucks koffiebekers. Ik duw mijn overjarige Tupperware trommel iets verder mijn tas in.

Er is nog iemand die opvalt, een oud dametje op de bank bij het perron. Ze zit op haar gemak een appeltje te schillen, servetje uitgevouwen op schoot. Boodschappenkarretje naast zich, haren mooi in de krul en met een warme wintermantel voorbereid op een frisse dag. Ze wenkt me, schuift een beetje op we raken aan de praat. Wat brengt haar zo vroeg op pad? Net zeven uur geweest en de zon amper op.

Ze is op weg naar de verjaardag van haar broer in Alkmaar. Vroeg vertrokken, want het is een lange reis.
Hij herstelt van een hersenbloeding, en heeft niet zoveel contacten om zich heen. Ze blijft een paar dagen om te mantelzorgen. ‘Ook al ben ik zelf al 92 jaar’, glimlacht ze. ‘Hij is een nakomertje, ik was al 11 toen hij geboren werd. En al zijn we oud, hij blijft mijn kleine broertje.’

Ik vraag me af wie háár steunkousen aan hielp zo vroeg in de ochtend. Of háár hielp bij het aankleden.
Op het moment dat ik de moed heb om het te vragen, komt de trein en zie ik haar behendig het karretje de wagon in wippen terwijl ze er zelf achteraan hupt. Die heeft noch steunkousen, noch hulp bij het opstarten nodig.

En als ze zich dan ook nog eens soepel omdraait om uitbundig naar me te zwaaien, weet ik het zeker. Thebe mis(ver)standen en FNV zwartboeken gaan zichtbaar aan deze hoogbejaarde dame voorbij.