Depressief

Sanne heeft er niet om gevraagd. Om mantelzorger te zijn voor haar zieke moeder. Toch beheerst het haar leven. En dat is verdrietig, want Sanne is pas 15. Haar alleenstaande moeder, een goede kennis van me, heeft vaak depressieve periodes. Dus smeert Sanne elke ochtend een boterham voor haar broertje van 8 en brengt ze hem naar school. Zelf komt ze dan te laat, in een klas vol onbegrip.

Ik herken Sanne’s verhaal. Ons moeder had jaren depressieve fases. Ze werd zelfs enkele keren opgenomen in het ziekenhuis. Toch zijn er verschillen met Sanne’s verhaal. Want toen ik jong was hadden we gezinshulp. Hele dagen. Elke ochtend kwam ze aanrijden op haar brommertje. Onze pa wachtte haar op, met zijn broodtrommel en thermoskan onder zijn arm om naar de bouw te gaan. De gezinshulp nam ons moeders rol niet over, wel haar taken. Elke dag een opgemaakt bed en een schoon toilet. Ze deed de was, de strijk en zat klaar met de thee. En dat vonden mijn broers en ik toen de normaalste zaak van de wereld. Nu beseffen we hoeveel geluk we hadden. Hoe we redelijk onbezorgd hebben kunnen opgroeien. Met professionele hulp, kanjers van buren en een pa die alle stokken in de lucht hield.

Wat gun ik Sanne zo’n gezinshulp en sociaal vangnet. Zodat zij gewoon een puberdriftbui kan hebben, net als ik die niet te zuinig had. Ze haar kleine broer af en toe een stomp kan geven, zoals broers en zussen doen. Zodat ze gewoon een zus kan zijn, die geen voetbaltassen hoeft in te pakken, jongenstranen te drogen en luizenbollen te behandelen.
Bovendien zou haar moeder zich een stuk minder schuldig voelen, bovenop alle ellende die haar al overkomt. Want ook haar moeder heeft hier niet om gevraagd.