GGZ

Stel je voor, je zag je zoon van 13 jaar het foute pad op gaan. Die met verkeerde vrienden de verkeerde middelen ging gebruiken en langzaam de afgrond in gleed. Er was geen redden aan voor hem en zijn wanhopige ouders, allen schreeuwden om hulp. De instanties schreeuwden terug, vanaf hun bureau. ‘Sorry, we hebben geen plek. U moet bij een ander zijn. Enne…sterkte!’

Stel je voor, je bent verpleegkundige in de geestelijke gezondheidszorg. Dat ben je al dertig jaar en daardoor is je kennis behoorlijk aangevuld met levenservaring. Binnen én buiten de instelling. Waardoor je weet hoe dun het lijntje is tussen hulpverlener en hulpvrager.

Nooit eerder was het zo erg, de nauwelijks te behandelen situaties. Begeleiden is het sleutelwoord: een praatje maken, toezien op medicijngebruik en af en toe een lichtpuntje in hun verwoeste leven bezorgen. Proberen te voorkomen dat ze zichzelf en een ander iets aandoen. Dat dit niet altijd lukt bleek afgelopen week weer bij GGZ Eindhoven.

Intussen zie je collega’s komen en gaan. Jonge, net afgestuurde meiden die denken het verschil te maken. ‘Amper de K3-liedjes ontgroeit’, verzuchten de ouwe rotten tegen elkaar. Er zitten heus wel kanjers tussen, maar die hebben meer ervaren leermeesters naast zich nodig.

Een tekort aan bedden, er was geen ruimte voor de 13-jarige. Die pa, ma en zijn jongere zusjes in zijn ellende meesleurde. Die inmiddels 19 jaar is en als ongeleid projectiel door de straten zwerft.

Bestuurders ontkennen de ellende op de werkvloer, gemeentes krijgen onbekende en ingewikkelde vraagstukken op hun te kleine bord.

En voor je het weet zitten niet alleen de geestelijk verwarden, maar ook de hulpverleners met de handen in het haar.