Kwatta

Ik weet nog dat ze me opraapte, 40 jaar geleden. Ik was 8 jaar en werd vlak voor haar huis aangereden door een auto. De schrik was groter dan de schram, en met limonade en een Kwatta wist de toen 61–jarige Ciska van de Pas me snel op te beuren.

Ze werd ouder, maar haar geheugen bleef haar troef. Alle jaartallen onthield ze, geboortedagen van familie, maar ook alle verhuisdatums wist ze nog. Van de Oirschotse boerderij via Biest-Houtakker naar de aanleunwoning in Hilvarenbeek. Ons moeder werd een van haar buurvrouwen.

Haar 100^e verjaardag werd groots gevierd in ons Biestse dorpsgebouw. Daar was ze trots op. Wij nog meer.

Ze deed te voet boodschappen en kreeg dan op haar kop, omdat ze zonder rollator de hort op ging. Niet nodig, lachte ze de zorgen van haar kinderen weg, ‘Ik kan nog goed uit de weeg’. En dan pakte ze haar emmertje en ging verder met paardenbloemen plukken uit het gazon.

De laatste tijd gingen gezondheid, geheugen en daarmee haar warme belangstelling voor de wereld om haar heen achteruit.

Haar kinderen deden alles om deze laatste fase zo comfortabel mogelijk te maken, in haar eigen huisje.

Verdrietig is het om te zien dat er toch een nieuwe fase aanbreekt, in het verpleegtehuis. Het jaartal van deze verhuizing zal haar niet bij blijven, de dag niet eens.

Hoe slopend dementeren is, ook voor naasten, zien we dagelijks om ons heen. Met af en toe een lichtpuntje.

Afgelopen zondag namen we afscheid, zonder het te zeggen. Geeft alleen maar onrust. Dus we hadden het over koetjes en kalfjes. Over het weer. En over 40 jaar geleden. ‘Weet je nog, Ciska?’ vroeg ik. ‘Dat je me opraapte van de straat?’ Ciska keek me stralend aan: ‘En of ik dat nog weet, Anne-Marieke, hèdde oewe Kwatta al op?’